Μετά τα μέτρα… το χάος

Ακόμη κι αν τα μέτρα ψηφιστούν τελικά – με ή χωρίς ΔΗΜΑΡ ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τη «συνοχή» της κυβέρνησης – το ερώτημα είναι πώς αυτή η κυβέρνηση θα τα επιβάλλει.

Οι «τεχνητές» ή πραγματικές κρίσεις έχουν φτάσει στο αποκορύφωμά τους, με τον Σαμαρά να παριστάνει τον αγέρωχο... =>

και υπεράνω ηγέτη απέναντι στους εναλλάξ «αντάρτες» Βενιζέλο και Κουβέλη. 

Ωστόσο, οι δηλώσεις πίστης και αφοσίωσης στο ευρώ και τις «μεταρρυθμίσεις» του μνημονίου φαίνεται να μην συνιστούν αποτελεσματική συγκολλητική ουσία, αφού ο κάθε αρχηγός είναι υποχρεωμένος εκτός από το να παίζει το ρόλο που του έχει ανατεθεί, να διαχειρίζεται πραγματικές διαλυτικές καταστάσεις  στο εσωτερικό του κόμματός τους.

Η κατάσταση αυτή δε, αποκαλύπτει την όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της τρόικας στη διακυβέρνηση της χώρας: αυτοί αποφασίζουν, αυτοί εκβιάζουν, αυτοί έχουν τον τελευταίο λόγο.

Την ίδια ώρα το μοναδικό όπλο που έχει η κυβέρνηση για να κατευνάσει τις οργισμένες αντιδράσεις της κοινωνίας, είναι η κυκλοφορία διαφόρων λιστών μεγαλολεφτάδων που έχουν βγάλει περιουσίες ολόκληρες στο εξωτερικό για τους οποίους αφήνει να πλανάται η υπόσχεση  ότι θα τους βρει και θα τους επιβάλλει τα δέοντα.

Ε και;

Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι οι μεγαλοφοροφυγάδες μπορούν να  βρεθούν και πλην ελαχίστων περιπτώσεων (για παραδειγματισμό) να πληρώσουν τόσο ώστε να μετριαστούν οι επιπτώσεις στην υπόλοιπη κοινωνία;

Ποιος πιστεύει ότι μπορεί τόσο απλά να ανακοπεί αυτή η ακραία πολιτική που απλώνεται σε όλη την Ευρώπη δια των πολιτικάντικων υποσχέσεων για την «πάταξη της φοροδιαφυγής» η οποία επίσημα στηρίζεται δια του συστήματος των offshore της υφηλίου; Κι αν υπάρχουν λύσεις, θα τις υλοποιήσουν αυτοί που συμφώνησαν στα μέτρα και τώρα κάνουν ότι αντιδρούν;

Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι η σύλληψη της μεγάλης φοροδιαφυγής αντισταθμίζει το ξήλωμα της οικονομίας, την ανυπαρξία σχεδίου εξόδου και την κατάρτιση ενός μοντέλου ανάπτυξης άλλο πλην των τυχοδιωκτικών σχεδιασμών της τρόικας, της Μέρκελ, του ΔΝΤ;

Ποιος, τέλος, πιστεύει ότι όλο αυτό το επικοινωνιακό θέατρο μπορεί να απορροφήσει την οργή αυτών που βλέπουν ότι στο εξής θα ζήσουν μέσα σε ένα καθεστώς αδικίας, απέραντης εργασιακής εκμετάλλευσης, φτώχειας, καταστολής και βίας.

topontiki.gr