ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ - Πριν το τέλος του Ελληνικού Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος

Λίγο πριν την κατάρρευση της Τρίτης Επανίδρυσης του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος από την επανασύσταση της Ελλάδας σε Κράτος, 

βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι σε μία στυγνή Δικτατορία με βαθιές ρίζες συνενοχής σε όλο το εύρος του Πολιτικού μας Κόσμου αλλά και των Συνδικαλιστών.

Μια δικτατορία που ασκεί ασφυκτικά την πίεση της στους Έλληνες. ...

Και προκαλεί ένα κοινωνικό αναβρασμό που αρχίζει να θυμίζει ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί.

Μία βόλτα στις κεντρικές -κι όχι μόνο- συνοικίες των Αθηνών είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει τη συνεχιζόμενη, από πλευράς Κυβερνητικής Τρόικας, της πιο απάνθρωπης πολιτικής που εφαρμόστηκε σε χώρα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σε κάθε κτίριο που εγκαταλείπεται και σφραγίζεται η κεντρική του πόρτα, μετατρέπεται η είσοδός του σε καταφύγιο των νέο άστεγων και των νεόπτωχων αυτής της πόλης.

Αναφέρομαι στην Αθήνα, των πέντε εκατομμυρίων κατοίκων, γιατί εδώ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. 

Αναφέρομαι στην πρωτεύουσα της χώρας, που επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες τουριστών για να θαυμάσουν τον Παρθενώνα… Και κάτω από τους πρόποδες της Ακρόπολης, γύρω τριγύρω, συναντά ο περαστικός όλο και περισσότερους ανθρώπους, που με τεντωμένο το χέρι ζητούν βοήθεια.
Όχι γιατί δε θέλουν να εργαστούν, αλλά γιατί δε βρίσκουν να εργαστούν.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις καταρρέουν η μία πίσω από την άλλη, αφήνοντας και τους εργαζόμενους σε αυτές, έρμαια του Ταμείου Ανεργίας.

Όμως, ο ατσαλάκωτος υπουργός οικονομικών, πρώην τραπεζίτης, πρώην πρόεδρος του ΙΟΒΕ, υπηρέτης των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, βλέπει «βελτίωση του κλίματος». 

Και είναι να απορεί κάποιος με αυτά που υποστηρίζει ο υπουργός. 

Πού ζει;  

Είχε το θράσος προ ημερών να δημοσιοποιήσει το παράπονο της συνταξιούχου μητέρας του, ότι δεν της επαρκούν τα χρήματα που παίρνει από τη σύνταξή της!

Δίδυμο με τον εθνικό εγγυητή της συμφοράς, τον πρωθυπουργό της τρόικας εσωτερικού, έχουν ήδη οδηγήσει σε απόγνωση την κοινωνία. Και εξακολουθούν να πιπιλάνε την καραμέλα της ανάπτυξης και των νέων θέσεων εργασίας, όταν οι άνεργοι πλησιάζουν το 1,5 εκ! 

Πασχίζουν να ικανοποιήσουν τους τραπεζίτες -συνεταίρους τους, εις βάρος των ανθρώπων.

Καθημερινά, οι νέο άστεγοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Τα παιδιά στα σχολεία λιποθυμάνε από την πείνα. 

Πολύ πρόσφατα, σε σχολείο της Αθήνας, οι δάσκαλοι αντιλήφθηκαν ότι δυο μαθητές, αδελφάκια, είναι ζήτημα αν τρώνε δυο μέρες την εβδομάδα. 

Να μη διαφεύγει ότι πολλές οικογένειες με παιδιά στην Γ΄ Λυκείου, παλεύουν, όντας και οι δυο γονείς άνεργοι.

Όπως είχε πει και ο Γιώργος Παπανδρέου, «να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια».

Αυτό, βέβαια, σιγά – σιγά τείνει να μετατραπεί σε «ένας εργαζόμενος σε κάθε γειτονιά»… 

Και οι ανάλγητοι της κυβερνητικής τρόικας συνεχίζουν να αυξάνουν τους φόρους, να μειώνουν τις αποδοχές εργαζόμενων και συνταξιούχων σε ποσοστά τρομακτικά, ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύονται ανίκανοι να ελέγξουν την αισχροκέρδεια, τις τιμές σε αλυσίδες καταστημάτων, να πατάξουν τη φοροδιαφυγή…

Αντί να πράξουν το αυτονόητο, φορολογούν τα παιδιά, μοιράζουν τον εθνικό πλούτο αριστερά και δεξιά, συνεχίζουν το εμπόριο ελπίδας με την ΑΟΖ. 

Παραχωρούν μαρίνες σε συμπράξεις επιχειρηματιών, στις οποίες πίσω βρίσκεται το Τουρκικό Μετοχικό Ταμείο Στρατού, ετοιμάζονται να παραχωρήσουν αεροδρόμια, αγνοώντας τον εθνικό τους ρόλο. 

Και συνεχώς, ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΥΝ το Σύνταγμα, που το έχουν καταντήσει κουρελόχαρτο.

Αυτή η ιστορία κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει. 

Γιατί αν συνεχιστεί, η Ελλάδα θα πάψει να υπάρχει ως χώρα. Γιατί δε νοείται χώρα χωρίς λαό. Και αυτοί που κυβερνούν σήμερα, έχουν βαλθεί να εξαφανίσουν τον Ελληνικό λαό. 

Θα τους αφήσουμε; 

Θα έχει αυτή η καταστροφή και τη δική μας υπογραφή; 

Γιατί, μέχρι οι μέχρι σήμερα κινητοποιήσεις των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, φαίνονται σα να «αβαντάρουν» την κυβέρνηση των Τριών.

Εάν, πραγματικά επιθυμούσαν την ανατροπή, τότε δε θα είχαν αρκεστεί σε εικοσιτετράωρες απεργίες, με συγκεντρώσεις σε ώρες που θυμίζουν ωράριο εργασίας Δημοσίου.

Εάν πραγματικά επιθυμούσαν την ανατροπή αυτής της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, θα είχαν κηρύξει απεργία διαρκείας, που πραγματικά θα ανέτρεπε και θα σάρωνε.

Έως ότου αποφασίσουν, αποφασίσουμε όλοι μαζί, εμείς να σαρώσουμε, θα παρακολουθούμε τις λεπτομέρειες ενός ουσιαστικού τέλους της Δημοκρατίας μας. 

Το τέλος του Κοινοβουλευτικού μας Πολιτεύματος για το οποίο στο παρελθόν δώσαμε «μάχες στα χαρακώματα».

Ας ελπίσουμε ότι, λίγο πριν το τέλος, θα αφυπνιστούμε και θα ενώσουμε τη δική μας «φωνή» μαζί με τις άλλες ευρωπαϊκές «φωνές», σε μία μάχη κατά ενός άδικου και ισοπεδωτικού συστήματος που βλέπει και αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους σαν αριθμούς ενός tamploid κάποιου Χρηματιστηρίου. 

Αυτού του life style Κόσμου που «θριαμβεύει» στα οικονομικά νούμερα πατώντας σε ανθρώπινες ψυχές.

του Γιάννη Αγγέλου

zografotypia,