Ο κος Γιούνκερ δήλωσε πριν από λίγο ευρισκόμενος στην Αθήνα, ότι δεν θα παρθεί καμιά απόφαση για την Ελλάδα, πριν τον… Οκτώβριο(!) προετοιμάζοντας τον κο Σαμαρά για αυτά που θα ακούσει από την Μέρκελ, και κυρίως για αυτά που δεν πρέπει να της ζητήσει !
Επί δύο και πλέον χρόνια, υποστηρίζω την άποψη ότι δεν θα πετάξουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης, αλλά θα την κρατάνε >>>
Σχεδόν όλοι στην Ελλάδα όμως, ανεχόμαστε
θυσίες και περικοπές, επειδή φοβόμαστε ότι θα μας κάνουν ευθανασία- γιατί είναι λογικό να απομονώνεις σε καραντίνα τον ασθενή με τον ιό, ώστε να αποτρέψεις την επιδημία.
Τώρα όμως, είναι προφανές πλέον, ότι δεν ήταν η Ελλάδα μοναδική εστία μόλυνσης, από τον ιό του χρέους.
Όμως η επιδημία που γεννήθηκε από τον θάλαμο της εντατικής είναι χειρότερη για τις κοινωνίες της Ευρώπης.
Είναι αυτή της σκόπιμης αναβολής, της εσκεμμένης καθυστέρησης αποτελεσματικών δράσεων και παρεμβάσεων.
Και πριν αναφερθώ στο ευρωπαικό σύνδρομο της παρατεταμένης αναβλητικότητας, φυσικά θα τονίσω ότι πρώτος διδάξας αυτής της ‘επιδημίας καθυστέρησης’, είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις, και κυρίως το εγκληματικό δίδυμο Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου.
Επί ένα εξάμηνο μετά την εκλογή τους, εφάρμοσαν την γνωστή ελληνική συνταγή: ‘χρονοτριβούμε, μήπως και ρεφάρουμε…’, χωρίς εν τω μεταξύ να παίρνουμε ποτέ μέτρα ουσιαστικής αποτελεσματικότητας. Και το σπουδαιότερο, χωρίς να κάνουμε μετρήσιμο το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. 9 δις περικοπές πρόπερσι, 10 δις πέρσι, 2 δις φέτος και έχει ο θεός.
Αυτό δεν είναι οικονομική πολιτική:
είναι βίαιη και ανεπιτυχής εγχείρηση στο καρκινικό οικονομικό και κοινωνικό σώμα της χώρας.
Οι δε Ευρωπαίοι ανεύθυνοι διοικητές του μαγαζιού ‘Ευρωζώνη’, επί 2,5 χρόνια κρατάνε την Ελλάδα( όπως και τις άλλες χώρες πλέον) σε ομηρία, ώστε να ρεφάρουν οι τράπεζες τους και τα ταμεία τους, από τις χασούρες στα νοτιευρωπαικά ομόλογα, που κάποτε αγόραζαν σωρηδόν.
Είναι τόσο απλό: καθυστερούν, ώστε να τα φορτώσουν όλα στην μεγαλύτερη πυραμίδα χρέους που φτιάχτηκε ποτέ στην ιστορία (ΕΚΤ και Ταμεία Διάσωσης). Η δήθεν ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα της ευρωπαικής οικογένειας, έγινε το μεγάλο χαλί κάτω από το οποίο πετάνε όλοι τα σκουπίδια και τα αποφάγια τους.
Τα νούμερα είναι απίστευτα και αντί να ξορκίσουν τα ψεύτικα δαιμόνια του πληθω ρισμού και να ρίξουν χρήμα στην απασχόληση και στην παραγωγή, δίνουν ρευστότητα στις εγκλωβι σμένες τράπεζες, που είχαν γίνει μόνιμες ντάμες των κυβερνήσεων στο βαλς των κρατικών χρεών.
Παρακολουθούμε έναν χορό, που δεν θα τελειώσει ποτέ, και στο τέλος οι θεατές (κοινωνίες) θα χειροκροτούν απελπισμένοι, μήπως και…. σταματήσουν τις πιρουέτες οι χορευτές (κυβερνήσεις, τράπεζες).
Το εισιτήριο φυσικά, το πληρώνουν πάντα οι θεατές, όπως δε και τις αμοιβές των χορευτών, εννοείται.
Στην αίθουσα του Μεγάλου Χρέους της Ευρωζώ νης, υψηλοί προσκεκλημένοι είναι οι ξένοι επίσημοι ( ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Άραβες) που θέλουν να πάρουν τις ντάμες και προίκα από τους καβαλιέρους, όσο πιο ‘αργά’ μπορούν (αφού ζαλιστούν από τον χορό, εν τω μεταξύ, οι θεατές).
Η πλάκα είναι ότι δύο βασικοί διοργανωτές του πάρτι- χρέους (Βερολίνο- Λονδίνο) πίστεψαν και πιστεύουν στην γοητεία του πράσινου φορέματος (δολάριο ΗΠΑ) που θα έλθει να τους σώσει, και τώρα φοβούνται μήπως αυτό τελικά κάνει ζευγάρι με την καλεσμένη που φορά το κόκκινο αστραφτερό φόρεμα (Κίνα).
Οι θεατές (λαοί της Ευρώπης), απαθείς περιμένουν μπας και εμφανιστεί ένας δίσκος με μεζέ, ένα ποτό, κάτι τέλος πάντων.
Αλλά εις μάτην:
οι σερβιτόροι πηγαινοέρχονται από μια άδεια κουζίνα και οι θεατές πληρώνουν άδικα και άσκοπα!
Ένα πάρτι, μέχρι τελικής πτώσεως, όπου οι απρόσκλητοι χωρίς ικανότητες και υψηλές γνωριμίες, θα μείνουν νηστικοί και όπως συμβαίνει πάντα, θα πληρώσουν και τα σπασμένα!
Μαθημένοι στο συρτάκι, εμείς οι Έλληνες ,δεν χρειαζόμασταν ζευγάρια, ούτε τέτοιες μεγάλες εκδηλώσεις, και προσκεκλημένους της υψηλής κοινωνίας.
Τι το θέλαμε το βιενέζικο βαλς με τους κυρίους και τις κυρίες από την Ευρώπη, αφού και δεν ξέρουμε και δεν θέλουμε να το χορεύουμε;
Τι τις θέλαμε τις προσκλήσεις σε πάρτι με σαμπάνια και κονιάκ, αφού με το ουζάκι και το τσίπουρο, περνούσαμε ωραία;
Ηλίας Καραβόλιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου