Η Συνεννόηση και το Συρτάρι…

Το Βέλγιο πορεύονταν χωρίς μόνιμη κυβέρνηση για περισσότερες από 500 ημέρες, έχοντας καταρρίψει το ρεκόρ του… Ιράκ που μόλις ξεπερνούσε τις 250 ημέρες. Η χώρα λειτουργούσε με υπηρεσιακές κυβερνήσεις, καθ ότι τα πολιτικά κόμματα δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους. Οι πολίτες όμως δήλωναν… ικανοποιημένοι διότι δεν ήταν αναγκασμένοι να υποστούν επιβολή φόρων και περικοπές, ... 

όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες!

Δεκέμβριο του 2011, και μετά από 541 ημέρες (!) έγινε σχηματισμός εξακομματικής κυβέρνησης, με τη συμμετοχή των κομμάτων και από τις δύο γλωσσικές κοινότητες του Βελγίου. Η κυβέρνηση σχηματίστηκε από τους Χριστιανοδημοκράτες, τους Φιλελεύθερους και τους Σοσιαλιστές.

Συμφωνήθηκε, ομόφωνα, συνταγματική μεταρρύθμιση για να δοθεί ακόμα μεγαλύτερη αυτονομία στις δύο κοινότητες της χώρας, κυρίως σε ότι αφορά τα οικονομικά και τα θέματα κοινωνικής πολιτικής. Η οικονομία ήταν 18 μήνες ‘στάσιμα επικίνδυνη’ και το κόστος δανεισμού της χώρας είχε αγγίξει το ιστορικό υψηλό του 6%. Μετά το σχηματισμό της εξακομματικής κυβέρνησης το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου υποχώρησε κάτω από το 4% .

Φυσικά εμείς δεν είμαστε στις αγορές και έχουμε άλλα μεγαλύτερα προβλήματα που επείγουν. Κυρίως όμως οι δεσμεύσεις στην Τρόικα που πρέπει να εκπληρωθούν. Αλλά αναρωτιέμαι: πώς σε λίγες μόνο ημέρες, ο Δραγασάκης πχ θα συμφωνήσει σε κοινή γραμμή οικονομικής πολιτικής με τον Μηταράκη και πώς ο Παπαδημούλης θα συννενοηθεί πχ. για θέματα υποδομών ή δημοσίων έργων με τον Βορίδη !

Δεν εκπλήσσομαι από την “στήριξη” που παρέχουν στον Τσίπρα οι Σαμαράς, Βενιζέλος αλλά αναρωτιέμαι πώς θα το ερμηνεύσουν αυτό στις επόμενες εκλογές( προσωπικά δεν τις βλέπω σύντομα), τόσο το 35% των ψηφοφόρων που δεν ψήφισαν όσο και το 19% αυτών που ψήφισαν και δεν εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο.

Μάλλον θα δούμε νέους συσχετισμούς δυνάμεων και συσπειρώσεις τάσεων καθώς και συμφερόντων. Αλλά το σημαντικό είναι αλλού : η κουλτούρα α-συννενοησίας λόγω ιδεολογικής διαφοράς επιμένει να κυριαρχεί έναντι της ”δήθεν” αναγκαίας και επείγουσας κυβερνητικής συμμαχίας. Προβλέπω –και είναι ευνόητο σε όλους – να έχουμε ισχυρή παρέμβαση, ίσως ωμή και εκβιαστική από ΕΕ/ΔΝΤ, με στόχο τους να ‘φτιάξουν’ οπωσδήποτε αντι- ευρωπαικό ελληνικό πολιτικό μέτωπο. Δεν νομίζω να τα καταφέρουν.
Φοβάμαι όμως ότι θα δούμε μια παρατεταμένη ασταθή ισορροπία, ανεδαφικών ελιγμών μεταξύ απροσδιόριστων στόχων, από πολλούς που ‘επείγονται΄ για σχηματισμό κυβέρνησης.

Έτσι στρώνεται το έδαφος για ηπιότερη επιβολή σκληρών αντικοινωνικών μέτρων, προ-υπογεγραμμένων εδώ και μήνες.
Ας μην γελιόμαστε: οι εκλογές λειτούργησαν για τις αγορές και την Τρόικα ως πράξη συλλογικής εκτόνωσης στην ελληνική αγανάκτηση, ως γεγονός δημοκρατικής αποφόρτισης από την αντιδημοκρατική διακυβέρνηση του ευρω-διευθυντηρίου.

Να το πω πιο απλά :πιστωτές και Τρόικα γνώριζαν ότι δεν μπορούμε να έχουμε συναίνεση ή ισχυρή λαική εντολή και τώρα θα το χρησιμοποιήσουν εις βάρος μας: ‘Αφού δεν ξέρετε τί θέλετε αγαπητοί χρεωμένοι Έλληνες, τότε θα σας υποδείξουμε τον ‘ορθό δρόμο’ ανάκαμψης. Άσχετα αν αυτός δεν οδηγεί πουθενά, πρέπει σαν λαός, να πάρετε μια τροχιά να χαράξετε μια κατεύθυνση’
Είτε ο Κωνσταντόπουλος, που μιλάει καλά Ελληνικά, είτε ο σερ Μαρκεζίνης(!) είτε ο οποιοσδήποτε άλλος αναλάβει την πρωθυπουργία, ακόμη και αν επικρατήσει το σχέδιο Τσίπρα για σκληρό διαπραγματευτικό πλαίσιο με την Τρόικα, μου φαίνεται ότι δεν θα αποφευχθεί ένας ‘οδοδείκτης’ κοινωνικής προσαρμογής στην οικονομική ανισορροπία της χώρας.

Κάπως έτσι θα ονομαστεί το επόμενο πακέτο ‘διαρθρωτικών’ μεταρρυθμίσεων, που ο κος Παπαδήμος ετοίμασε και άφησε στο συρτάρι του γραφείου, για τον επόμενο ένοικο του Μαξίμου.

Και αυτό το συρτάρι, πάντα το ανοίγει αυτός που κάθεται σε αυτό το γραφείο, και μάλιστα, αναγκαστικά, κάνει αυτά που γράφουν μέσα οι επιστολές. Αλλιώς, αφήνει το γραφείο και φεύγει…

πηγή: εμφάνιση